Bijna 20 jaar geleden verhuisde ik voor de liefde naar Duitsland. De eerste paar jaar stonden vooral in het teken van de taal leren (op de middelbare school heb ik 6 jaar Frans gehad, Duits had ik er zo snel mogelijk uitgegooid ;-) en van wennen aan wonen en werken in een ander land.

Druk zijn. Het is zo vanzelfsprekend, zo gemakkelijk en ook zo verleidelijk. Iedereen is het, het hoort erbij, jij hoort erbij. Wie druk is, heeft nauwelijks tijd om te vertragen, om stil te staan. Stilstaan bij het hoe echt met je gaat, wat je bezig houdt, waar je last van hebt, wat je voelt. Helaas, of misschien juist wel fijn?

Al vanaf mijn eerste rijles had ik het gevoel dat ik iedereen in de weg zat in het verkeer. Dat ik andere weggebruikers tot last was. Ik voelde me teveel en zat daardoor ontzettend ongemakkelijk achter het stuur.

💪 om je onzekerheid en zelftwijfel tot zwijgen te brengen.

Als hoogsensitief persoon heb je een bovengemiddeld energieverbruik. Je brein verwerkt meer prikkels en doet dit veel diepgaander dan bij anderen het geval is. Alsof dat niet genoeg is, heb je als HSP ook nog eens te maken met bijzonder veel potentiële energielekken:💧 een onrustige kantoortuin💧 dagelijks reizen met openbaar vervoer💧 gebrek aan waardering💧 strakke deadlines en tijdsdruk💧 het gevoel dat je werk niet zinvol is 💧 de negatieve sfeer op de afdeling💧 een micromanager als leidinggevende 💧 de stroeve samenwerking met een collega. Als hoogsensitief persoon is dus het noodzaak om te zorgen voor een goede energiehuishouding.  Aangezien jouw brein continu een topprestatie levert, zal je voldoende tijd en momenten van rust moeten inbouwen voor je herstel en voor de verwerking van alle prikkels.

Tijdens de HSP inloop hadden we het laatst over het inrichten of creëren van een eigen plek in huis of op werk. Voor veel mensen is hun werkplek wellicht van minder belang dan bijvoorbeeld de inhoud van hun functie. Maar juist voor hoogsensitieve personen is de context, in dit geval de fysieke werkomgeving, een belangrijke voorwaarde om hun kwaliteiten te ontplooien en hun waardevolle bijdrage te kunnen leveren. Jaren geleden werd ik door mijn nieuwe werkgever naar mijn werkplek gebracht. Een bureau dat nog bezaaid lag met allerlei documenten en mappen, die ik “maar even aan de kant moest schuiven, dat ruimen we later wel op”. Ik voelde me op dat moment absoluut niet welkom en bovendien erg ongemakkelijk tussen die stapels papieren waar ik m’n laptop net tussen kon proppen. Ik zei er niets van, ook later niet, bang om over te komen als een zeur. Dat is precies wat er vaak bij een hoogsensitief persoon gebeurt. Je hoofd overstemt je buikgevoel. Met allerlei gedachten, oordelen en meningen dwing je jezelf om de situatie te accepteren en er het beste van te maken. ‘Ach, anderen lukt het toch ook prima’, ‘Zo belangrijk is het nou ook weer niet’ of ‘Het is maar voor een paar dagen per week’.

Past ‘hoogsensitiviteit’ wel in het wereldje van LinkedIn?

“Ik zoek eigenlijk gewoon wat tips en handvatten om beter met mijn hooggevoeligheid om te gaan”, zei ze.

Laatst begon een vrouw haar verhaal met: “Hooggevoelig, tja, doordat ik het heb…”. En toevallig zei iemand anders vorige week: “Ik weet al een aantal jaar dat ik het heb.”

Hoe lang ben jij al op zoek? Op zoek naar een verklaring..

Tijdens mijn studie kwam de matrix van Eisenhower aan bod als methode om openstaande taken te organiseren naar prioriteit. Het model onderscheidt vier acties: doen, delegeren, inplannen of afschaffen.

In mijn praktijk spreek ik vrouwen die één of zelfs meerdere burn-outs hebben gehad. Vaak zijn zij in die tijd met zichzelf aan de slag gegaan en zo op het spoor gekomen van hun sensitiviteit.

In een (voor HSP) ideale wereld weet iedereen wat hooggevoeligheid is en wat het precies inhoudt.

"Meissie, ik ben gewoon een beetje moe."  "Mama is altijd moe."

“Oh, wat doe je weer serieus.” Iets wat ik wel vaker hoor. En ja, het klopt. Ik ben best veel en vaak serieus. Omdat ik me daar prettig bij voel en omdat het bij me past.

Ik? Hooggevoelig? Maar ik ben toch juist heel rationeel?! Dat was mijn eerste gedachte toen iemand het suggereerde.

Wat eten we vandaag?? Dé vraag waarvan ik op slag chagrijnig van kan worden. Want meteen begint het te ratelen in mijn hoofd.